Teek

Mijn fascinatie voor de teek (dat bloedzuigende monstertje) dateert al uit mijn middelbare schooltijd. Mijn toenmalige tekenleraar (Hans van Ingen; 1918-2006) op het Baarns Lyceum had een studie van dit diertje gemaakt en wist er uitermate boeiend over te vertellen. Al moet ik er eerlijkheidshalve wel bij zeggen, dat mijn interesse naderhand vooral op een taalkundig misverstand bleek te zijn gestoeld. Van Ingen vertelde, dat de teek eigenlijk een parasitaire mijt is, maar aangezien ik toen nog niet wist wat een mijt was en dus meid verstond en begreep, luisterde ik ademloos toe. En heb me toen waarschijnlijk een volkomen verkeerde voorstelling van het diertje gemaakt. Pas toen ik een paar jaar later met een leuke meid uit mijn klas een weekend doorbracht in een vakantiehuisje te Cadzand, zag ik voor het eerst van mijn leven een teek. Twee teken zelfs. Hoewel ze leven in het bos en in het gras, zaten er daar twee op de muur. Dat vond ik toen een teken aan de wand. Twee tekens dus eigenlijk.
Mijn tekenleraar van weleer is zich later in Rusland verder gaan verdiepen in de teek, is zich Ivan Ingen gaan noemen en is tenslotte gepromoveerd op het proefschrift “Omenclatuur” en tekenhoogleraar geworden.

Het zal ongeveer in diezelfde tijd zijn geweest, dat ik teken ben gaan verzamelen. Ik bewaarde ze uiteraard in een tekendoos en toen ik er drie had, ben ik ze – om ze uit elkaar te kunnen houden – ook namen gaan geven: Apo, Hypo en Carto, naar hun land van herkomst, waar ze op dit moment overigens niets meer waard zijn.
M’n vierde teek zal ik wel Disco hebben genoemd en de volgende kreeg gewoon de naam Vijf, door Paul Desmond later op muziek gezet en door het Dave Brubeck Quartet uiteindelijk beroemd geworden. Take Five dus, voor het geval u de draad kwijt bent.
Zelfs de door de teek veroorzaakte ziekte Lyme is op muziek gezet. U kent het ongetwijfeld: Lymelight (met light hier in dezelfde betekenis als bijvoorbeeld in Cola Light).

De teek heeft ook zijn naam verleend aan het alom bekende inteek-gesprek. En op de deur, waarachter een dergelijk gesprek plaats vindt, treft men vaak een bordje aan met de tekst: Niet storen s.v.p. Teek in gesprek.

In de categorie Verkeersborden en Verkeersteken (het woord verkeerstekens is dus fout, want Verkeersteken – zonder s erachter – is al meervoud) komt nog het stopteken voor, meestal als: Stop! Teken!