Deze weblog beoogt niet meer (en ook niet minder) dan een proeftuintje te zijn, waarin wordt geëxperimenteerd en gejongleerd met taal, zowel in proza als in poëzie. Neemt u de inhoud niet altijd even serieus: Wahrheit und Dichtung kunnen mijlenver uiteen liggen, maar soms ook verrassend dicht bij elkaar.

En schroomt u vooral niet om te reageren: rebekking@gmail.com


vrijdag 29 juli 2011

Humor

Klik op de foto
 om de voorpagina te kunnen lezen
Hoe zou het toch komen, dat vrouwen, die langs schriftelijke weg een partner zoeken, van de kandidaat altijd weer gevoel voor humor verlangen en de bereidheid om met enige regelmaat ook een terrasje te "pikken". Alsof wij louter een volk van lolbroeken zijn en een subtropisch klimaat hebben. 

Omdat ik zelf van elk gevoel voor humor gespeend ben, voelde ik me veilig, toen ik vanmiddag in het centrum van mijn woonplaats een terrasje opzocht en een plaats vond, niet ver van een door de natuur aardig verwende vrouw, die een krant zat te lezen. Even later bleek ook een echtpaar, dat royaal aan de lokale middenstand  had geofferd, aan een versnapering toe te zijn.
"Hè hè, blij dat ik zit", zei de vrouw van middelbare leeftijd en fors formaat.
"Wat wil je drinken, Mien?" vroeg de man, ook van middelbare leeftijd, maar met een wat normaler postuur.
"Doe maar een Spa blauw".
Toen de ober kwam, bestelde de man een Spa blauw en een biertje.
"Moet je nou zo vroeg in de middag al weer aan de alcohol?"
"Ach Mien, er zijn ergere dingen in het leven".
"Daar gáát het niet om...."
"Waar gaat het dan wèl om?"
"Dat je ook best eens zonder alcohol kunt"
"Je doet net, of ik de hele dag aan de drank ben".
"Nou, dat scheelt soms niet veel.... En zit niet zo naar dat mens te gluren".
Dat mens was kennelijk de vrouw, die niet ver van mij vandaan de krant zat te lezen. Het was mij niet ontgaan, dat de man inderdaad enige malen zichtbaar geamuseerd in haar richting had gekeken.
"Ach Mien, vrouwen, die De Telegraaf lezen, interesseren mij niet. Dat weet je toch?"
"En van Job Cohen moet je ook al niets meer hebben".
"Nee en vanaf vandaag al helemaal niet meer. Job moet maar eens een andere job gaan zoeken. Opzichter van een speeltuin, dat lijkt me wel iets voor hem".
"Nou, wind je nu maar niet zo op. Ze komen er in Den Haag ook zonder jou wel uit. En kijk nou toch eens voor je. Nou zit je nog naar dat mens te lachen ook".
"Ik lach om wat er in de krant staat, die ze zit te lezen".
"Oh ja? En wat staat er dan wel voor leuks?"
"Tippelzone achter douane Schiphol. Oost-Europese dames vliegen op en neer".
"Ja ja, dat vind jij natuurlijk wel weer leuk... Weet je wat Karel? Krijg jij maar het héén en weer. Ik ga naar huis".
En weg was Mien.
Gevoel voor humor is soms raar verdeeld in de wereld.

woensdag 27 juli 2011

Wonen

Op een groot braakliggend terrein in het centrum van de gemeente, waar ik mijn domicilie heb, is de bouw van woningen en andere tot nut en plezier strekkende gebouwen aanzienlijk vertraagd, omdat de gemeente nu eenmaal geen gelukkige hand heeft in het verwerven van andermans eigendommen. Zo zijn een beddenzaak (die al zes jaar lang opheffingsuitverkoop houdt), een doorsmeerstation en een bordeel tot op heden (in de weg) blijven staan. Merkwaardig genoeg ondernemingen, die met elkaar van doen lijken te hebben, zo niet op elkaar zijn aangewezen. Want de onderlinge relatie tussen een bordeel, een doorsmeerstation en een beddenzaak moge duidelijk en herkenbaar zijn. En om deze drie-eenheid tevens nog wat klandizie te bezorgen, gaat de gemeente naast het bordeel 24 zgn spaceboxen bouwen voor studenten, die ter plaatse een internationale opleiding business administration (bedrijfskunde dus) volgen. Waaruit maar blijkt, dat de gemeente toch het beste voor heeft met haar inwoners.
De spaceboxen, in gewoon Nederlands "ruimtedozen" geheten, bieden met hun 3 x 6 meter eigenlijk nauwelijks (leef)ruimte. En al helemaal geen bewegingsvrijheid, maar die vinden de studenten straks pal naast de deur. Ik heb een bescheiden poging gedaan om wat spreekwoorden en andere wijsheden te vinden, die van toepassing zouden kunnen zijn op de nobele geste van de gemeente om studenten vlak naast een bordeel te huisvesten. Ik vond onder meer:
- Jong geleerd, oud gedaan
- De kat op het spek binden
- Een goede buur is beter dan een verre vriend
- Geld moet rollen


Ik kreeg ook nog wat inbreng (excusez le mot, maar het is het meest toepasselijke woord in dit wat rossige verhaaltje) van derden. De wat al te doldrieste suggestie "Beter één hoer bij de hand dan de lucht van tien" laat ik hier verder buiten beschouwing en bespreking. Wel vond een andere trouwe lezer, dat bij het kennisnemen van de gemeentelijke plannen de fantasie inderdaad al gauw op hol (alwéér zo'n aan het vakjargon ontleende term) slaat. "Maar ook de gemeente slaat niet alleen op hol, maar tevens twee vliegen in één klap".
Zelf schiet me niets beters te binnen dan een "hole in one". 


Bedrijfskunde .... dat is "vaardigheid in het bedrijven van....". Vult u zelf maar iets toepasselijks in. Eén ding is wel zeker: theorie en praktijk liggen hier letterlijk vlak naast elkaar. Makkelijker kan men het een student niet maken. En leuker evenmin.
Het Rood Paleis luistert naar de naam Bik. Nederlandse bezoekers denken bij het lezen van die naam, dat het om een schrijffout gaat en Engelse bezoekers weten bij het horen van die naam: dat zit wel goed.


En nu ik het toch over alternatieve woonvormen heb... Op bijgaande foto ziet u een voormalige munitiebunker van de Amerikanen in het Duitse Twisteden, niet ver van Venray aan de Nederlandse en van het bedevaartsoord Kevelaer aan de Duitse kant. Daar zijn er - op ongeveer 125 hectare - 325 van. Geheel bedekt met aarde en begroeiing daarop, om aldus aan het oog van een mogelijke vijand te worden onttrokken. Maar nu er geen vijand meer aanwezig wordt geacht, zijn deze munitiemagazijnen (bestaande uit een grote betonnen doos van 140 m2), deels uitgegraven, van een wat vriendelijker aandoende voordeur voorzien en ook verder geschikt gemaakt voor bewoning (en enkele andere doeleinden). Het verrassende resultaat daarvan ziet u hier. Home sweet home. Net als in mijn woonplaats.



maandag 25 juli 2011

Warrig

Ik klap soms uit de school en in mijn handen,
Welke ik vervolgens weer in onschuld was.
U bent verbaasd en roept in koor dus "Schande!"
En pas dán voel ik mij uitermate in mijn sas.

Men moet een dichter nooit naar de betekenis van zijn gedichten en gedachten vragen. De één voelt zich beledigd, de ander vindt, dat de woorden voor zich spreken en een derde is van oordeel, dat een gedicht de betekenis heeft, die de lezer eraan geeft. En dat laatste geldt zeker voor het bovenstaande rijmpje. Ik heb dus liever niet dat u vraagt, wat ik ermee bedoel, al was het alleen maar, omdat ik het zelf niet goed weet. Maar het rijmt in ieder geval. En er valt vast wel wat te interpreteren.

Toegegeven: schrijvers van poëzie worden niet altijd begrepen, maar wat te zeggen van dit proza, waarmee een aan mij (en waarschijnlijk vele anderen) gericht e-mailtje begint:
"Willen wij u mededelen dat wij momenteel uitvoeren van gepland onderhouden van onze UPC webmail service en als gevolg van deze onze UPC klant is veranderd en uw oorspronkelijke wachtwoord te resetten"
Behalve mijn wachtwoord en mijn gebruikersnaam wil de afzender graag nóg wat gegevens van me hebben. "Doet u dit niet binnen 48 uur zal onmiddellijk maken van uw UPC account gedeactiveerd uit onze database".
Dat is tenminste klare taal. Nou... klare.... Meer de taal van iemand, die erg veel houdt van (ouwe of jonge) klare. Maar eerder nog van een crimineel, die zijn inburgeringscursus niet heeft afgemaakt.

Waaraan ik die populariteit te danken heb, is me nog even een raadsel, maar mij bereiken vrij regelmatig namens mijn bank en internetprovider dergelijke verzoeken, verpakt in uiterst krom, doch amusant Nederlands. Opmerkelijk is, dat van de syntaxis ofwel zinsbouw geen moer deugt, maar de afzonderlijke woorden altijd correct zijn gespeld. Daaruit kan maar één conclusie worden getrokken: de oorspronkelijke tekst (waarschijnlijk in het Engels) is door Google of een andere machine vertaald. En zo'n machine zal nooit in staat zijn om deugdelijk werk af te leveren. Neemt u zelf maar eens de proef op de som met de vertaalfaciliteit van Google. Het resultaat is altijd even amusant als onbruikbaar. Maar de afzonderlijke woorden zijn wel altijd correct gespeld. Laat dat een schrale troost zijn.

Ik vraag me alleen nog af, hoe een bericht als het bovenstaande de sperfilters van mijn internetprovider ongehinderd kan passeren, zeker als de naam van de provider er diverse malen in voorkomt en het bericht zelfs ondertekend is door  UPC, compleet met ABN-banknummer. Of zou het "UPC Account Support Team" misschien zelf de Nederlandse taal niet zo goed beheersen? Binnen 48 uur zal ik het weten....



vrijdag 22 juli 2011

Om gek van te worden

Onlangs maakte ik hier melding van de problemen, die genealogen tegenwoordig ondervinden bij hun uitermate nuttige stamboomonderzoek, vanwege het feit, dat men bij het leven scheidt, hertrouwt, het kindertal verder opvoert en onderzoekers door de stambomen het zicht op het bos ontneemt met al die half-broers en -zusters, stiefkinderen en kinderen, die nu eens de achternaam van de vader en dan weer van de moeder krijgen, al naar gelang de pet staat of de wind waait.
Ik mocht heel wat adhesiebetuigingen van collega-genealogen ontvangen. Eén ervan verdient hier bijzondere aandacht, vanwege het tragische karakter. Het gaat hier om een jonge genealoog, die volledig de weg kwijt is en door zijn huwelijk in zodanige geestelijke en genealogische problemen is gekomen, dat hij ter aanvulling van zijn kennis een schriftelijke cursus gynaecologie heeft aangevraagd bij het LOI (in plaats van genealogie). Nadat hij door het LOI fijntjes naar een andere zorginstelling was verwezen, heeft hij zich ten einde raad met het volgende schrijven tot een psychiater gewend:

Hierbij wil ik u graag mijn uiterst verwarrende toestand uiteenzetten.
Mijn vader en ik woonden samen en we bezaten een radio en een T.V.
Hij was weduwnaar en ik ongehuwd.
Beneden ons woonden een weduwe en haar dochter, beiden schoon van uiterlijk en zonder radio of T.V.
Ze kwamen geregeld bij ons op bezoek en ik werd verliefd op de weduwe en ben uiteindelijk met haar getrouwd.
Mijn vader en de dochter van mijn vrouw werden niet veel later ook verliefd op elkaar en als gevolg daarvan trouwde mijn vader met de dochter van mijn vrouw.
Toen begon de ellende:
Daar mijn vader de dochter van mijn vrouw trouwde, dus ook mijn dochter, is mijn dochter nu mijn moeder.
Ik ben echter tegelijkertijd haar vader, omdat ik met haar moeder getrouwd ben.
Verder werd mijn vader ook de schoonzoon van mijn vrouw en ik dus zijn schoonvader, aangezien ik met de moeder van zijn vrouw getrouwd ben.
Mijn vrouw kreeg inmiddels een zoon.
Dat is ook mijn zoon, maar tevens de broer van mijn schoondochter, omdat zij een dochter van mijn vrouw is.
Hij is dus ook de zwager van mijn vader en mij.
Ik ben dus de neef van mijn zoon.
Dus ook de neef van mijn schoondochter, omdat zij een zuster van mijn zoon is.
Dus mijn schoonmoeder is ook mijn tante.
De jonge vrouw van mijn vader werd moeder en haar zoon werd dus mijn broer.
Mijn zoon is oom van mijn kleinkind, omdat hij de broer van mijn dochter is.
Mijn vrouw is zijn grootmoeder, want zij is het kind van haar dochter.
Ik ben dus zijn grootvader. Aangezien de grootvader van mijn broer ook de mijne is, BEN IK ZO DUS MIJN EIGEN GROOTVADER!
Kunt u nu begrijpen waarom ik in de war ben ?

Aldus de noodkreet van mijn jeugdige collega-genealoog. 
"Was ik maar nooit verliefd geworden. Dan had ik nu tenminste nog mijn hobby kunnen uitoefenen", zo vertelde hij me kort geleden. 
Een probleem, waar overigens méér mensen mee geconfronteerd worden.  En waarmee maar weer eens duidelijk wordt, dat je maar één liefhebberij tegelijk kunt beoefenen. Ofwel: heb je lief, laat dan je liefhebberij maar varen.
Van een goede vriend, met wie hij conform het hedendaagse taalgebruik zijn probleem gedeeld had, ontving hij als goede raad en tevens pleister op de wonde het volgende briefje:

Beste kleinzoon van je zwager,

Je roep om hulp is duidelijk overgekomen en ik leef invoelend met je mee.
Echter reële hulp kan hier niet geboden worden tenzij je bereid bent, je over te geven aan ingrijpende maatregelen.
De gevolgen van zulk een zo sterke inteelt zijn moeilijk te overschatten.
Zelfs regressietherapie zal weinig soelaas brengen, maar dat is helaas ook al niet uitzonderlijk.
Reeds jarenlang waarschuw ik in de wetenschappelijke pers tegen het onbegeleid beoefenen van vergelijkbare gevaarlijke hobby's, als het verzamelen van sigarenbandjes en torenduiken met zijwind.
Tot mijn schrik moet hier nu de genealogie ook onder gerekend worden zoals duidelijk blijkt uit je verwonderlijk helder verwoord schrijven.
Naar ik vrees is het te laat om nog een goede risicoverzekering af te sluiten hoewel de kosten van zo'n verzekering grotendeels vergoed worden uit het resterende deel van de bijzondere bijstand waar je nog recht op hebt na het ondergaan van de eerder genoemde ingrepen. Daartoe dient men zich wel te vervoegen bij loket 11 van het gemeentehuis met indicatie, attest en behandelverslagen.
In het vertrouwen je hiermee van dienst te zijn je net zo verwarde hulpverlener,
H.S.

Zo zie je maar weer: een goede vriend is beter dan een verre buur.


zaterdag 16 juli 2011

Snotverdrie

"Ik zou graag het snot en kwijl op zijn bakkes zien", zei Tour de France-commentator Maarten Ducrot, niet tevreden over het feit, dat een lange solo van de Franse wielrenner J.Roy zo weinig sporen op zijn gelaat achter liet. En over een renner, die tijdens de eerste week van de Tour, die alleen maar interessant was door het aantal spectaculaire valpartijen, ietwat gehavend in de berm was blijven liggen: "Daar hoeft alleen het deksel nog maar op". Kijk, dat is tenminste commentaar, waar je wat aan hebt. Dat de geest verrijkt. En dat van de man, die vorig jaar het Atomium in Brussel nog aanzag voor het Plutonium. Ooit rende Maarten zelf ook wiel, maar hij heeft zichzelf al lang de pijp gegeven.

Of ik vandaag nu wiel- of kippenren,
(Waarin ik beide zeer bedreven ben),
Het houdt het lijf in goede staat,
Tot overdaad ook hier weer schaadt.

Nu verder geen tijd meer. Mij wacht weer een middag vol taal- en leedvermaak in het zuiden van Frankrijk. En daar gaat toch niets boven. Of het zou oranje moeten zijn.

woensdag 13 juli 2011

Nomenclatuur

Goed nieuws voor genealogen: de regering - nu nog wegens vakantie in ballingschap - is voornemens om huwelijken tussen partners met kinderen te verbieden. Een uitzondering zal worden gemaakt voor weduwen en weduwnaars, die die status op rechtmatige wijze hebben verworven. Met deze maatregel wil de regering paal en perk stellen aan het nog altijd sterk toenemend aantal echtscheidingen  "Dat scheidt maar, alsof het de gewoonste zaak van de wereld is",  verzuchtte een Kamerlid onlangs nog voor hij naar Thailand vertrok. Het wetsvoorstel - dat komt op een moment, dat ook het aantal echtscheidingen onder de 65-plussers sterk blijkt te zijn gestegen - beoogt tevens de situatie op het terrein van half- en kwart-broers en -zusters en stiefkinderen wat overzichtelijker te maken. Vooral genealogen zullen hier blij mee zijn, want op het gebied van de samenlevingsstructuur is tot in de kleinste eenheid (het gezin, de hoeksteen) door de (stam)bomen het bos niet meer te zien. Kinderen met acht tot tien grootouders zijn geen uitzondering.
Aan de ontbijttafel leidt de huidige situatie vaak tot hiërarchische twisten, want mogen nu de kinderen van de eerste of juist de laatste ex het eerst een keuze maken uit het beschikbare beleg?
Zolang de DNA-doe-het-zelf-pakketten nog niet binnen ieders financiële bereik zijn, blijven er voor de hedendaagse genealoog nog voldoende problemen over  Met name wat betreft de naamgeving van de uit de diverse soorten huwelijken voortspruitende kinderen. Krijgen ze de achternaam van de vader of de moeder en waarom? Nee, het verzamelen van voorouders is geen lolletje meer. Ik ga maar weer terug naar de sigarenbandjes.


Trouwens, over naamgeving gesproken: Het schijnt tegenwoordig mode of gebruik te zijn om voornamen in te korten tot het nog net uitspreekbare. Alexander wordt dan Al en voor een niet nader te noemen persoon ga ik zelf al geruime tijd door het leven als Ro. Ik ken een gezin met vier kinderen, Dorothea, Regina, Michiel en Falco. U ziet de bui al hangen: die armen stumperds gaan als "halve toonladder" (do, re, mi, fa) door het leven.
Tot mijn (zoals u merkt zeer uitgebreide) kennissenkring behoren ook twee samenwonende vrouwen, Pieternel en Bianca, voor sommigen dus Pi en Bi, waarmee de waarheid op grove wijze geweld wordt aangedaan, want Pieternel (Pi) meet echt wel wat meer dan 3,14 en Bianca (Bi) is nou juist niet bi.
Maar laat ik blij zijn dat ik geen Slatan heet of Maarten. Want om met Ma aangesproken te worden, terwijl ik toch echt duidelijk Pa ben.....



zondag 10 juli 2011

Rekenen

De basisvaardigheden op het gebied van rekenen (optellen, aftrekken, vermenigvuldigen en delen) worden je, als het goed is, reeds op jeugdige leeftijd bijgebracht. Pas nu ben ik erachter gekomen, dat er een bepaald verband bestaat tussen soms individuele mensen en soms groepen van mensen enerzijds en één of meer van de genoemde basisvaardigheden anderzijds. Zo raakt de internationale Internetgemeenschap steeds vaardiger in het delen van van alles en nog wat. En ziet men er het nut niet direct van in, dan wordt het de gebruiker wel aangepraat. Zo kan men op Internet onder andere met anderen delen: foto's, documenten, gevoelens, ervaringen, kennis, zijn vrouw en noem maar op. Katholieken zijn daarentegen weer goed in het vermenigvuldigen, terwijl bijvoorbeeld Gerard Reve en Hans Warren uiterst bekwaam waren in één van de twee overgebleven bovengenoemde vaardigheden, zo is mij uit hun biografie, resp. Geheim Dagboek gebleken. Tandartsen zijn weer heel vaardig in het worteltrekken en politici in het machtsverheffen. Al is dat meestal geen verheffende vertoning.
Mocht u ooit nog eens in een muziekquiz terecht komen en men vraagt u wat de wortel is uit een nonet, dan weet u dat trio het enig juiste antwoord is. Ook voor bezigheden op geheel ander terrein wordt regelmatig de wortel uit negen getrokken. Drie maal drie is weliswaar negen, maar dan zing je toch waarachtig je eigen lied niet meer.

Zo vond een trouwe lezeres overigens, dat ik iets te veel noten op mijn zang had, toen ik beweerde, dat als een mannelijke voetballer vergeleken mag worden met een fregat, zijn vrouwelijk collega het meest weg heeft van een platbodem. Dat zou volgens mijn lezeres toch tenminste een Vollenhovense Bol mogen zijn. Quod erat demonstrandum. In dit verband wees zij er mij op, dat de gele kaart, die ook in het vrouwenvoetbal af en toe getrokken wordt, meestal krom en verbogen blijkt te zijn. Soms zitten er h.i. zelfs putten in.
Ik zal er eens op letten.

Jaloezie is een slecht verpakt compliment. Een interessant aforisme. Zou dat zo zijn?
Jaloezie is ook zonwerend. Jaloezie, jaloezag, jaloeziejewel.

woensdag 6 juli 2011

Putters

Je hoeft geen ornitholoog te wezen om vogelliefhebber te zijn. Mijn buurman is bijvoorbeeld zo'n vogelliefhebber en sinds ik hem ken heeft hij al heel wat af- en uitgevogeld. Toegegeven: hij is zelf ook een wat vreemde vogel, maar hij heeft toch maar mooi ontdekt, dat de vink de enige vogelsoort is, waarbinnen op uitgebreide schaal blindheid voorkomt. Misschien een wetenschappelijke toevalstreffer, maar toch....
Tot de familie der Vinken behoort ook de putter, en daarvan tref je in de natuur, zoals van elke diersoort, mannetjes en vrouwtjes aan. De mannetjesputter heeft echter de meeste bekendheid gekregen, omdat dat ook een vrouwtje kan zijn. Zeg maar rustig: vrouw. Hoe dat biologisch nou precies zit, weet ik ook niet, maar taalkundig schijnt dat te kunnen. Nu dacht ik, bij het WK voetbal voor vrouwen wel een aantal mannetjesputters bij elkaar te zullen zien, maar niks hoor. Voor het merendeel allemaal frêle vrouwtjes. Als je een mannelijke voetballer zou willen vergelijken met een fregat, dan heeft zijn vrouwelijke collega meer weg van een platbodem.

 
Om de balvaardigheid van de vrouwen een beetje te kunnen volgen, ben ik voornamelijk op de Duitse televisie aangewezen en dan is het even wennen, om het dameselftal met Mannschaft aangesproken te horen worden. Nóg gekker wordt het, als u weet, dat Mannschaft ook nog vrouwelijk is. Kortom: niks vrouwelijks is een man vreemd. En omgekeerd. En ook bij onze oosterburen ontbreekt dus iedere logica in de taal. Maar mij ging het dit keer eigenlijk meer om het vaststellen van eventuele verschillen tussen het mannen- en het vrouwenvoetbal. En dat begint al bij de gezangen, die van de tribunes op de actrices neerdalen. Geen Hi ha hondevoer (of iets dergelijks), maar Oh, was bist du schön. Feministen zijn daar eigenlijk niet blij mee en willen ons doen geloven dat er wordt gezongen Oh, was ist es schön, maar ik lees heel aardig lip en heb gisteravond tijdens de wedstrijd Frankrijk-Duitsland overduidelijk kunnen vaststellen, dat er echt Oh, was bist du schön wordt gezongen. Een beetje denigrerend, dat wel en - zou je denken - een blijk van het feit, dat het damesvoetbal nog niet al te serieus wordt genomen. Doch de tribunes waren goed gevuld (in tegenstelling tot de shirtjes van de meeste speelsters; dus had ik nóg niks aan mijn 3D-tv).

Bij regenachtig weer wil het nog wel eens voorkomen, dat een speler van het mannelijke soort de bal onder zijn shirtje verbergt, niet om er stiekem mee naar huis te gaan, maar om de bal af te drogen, opdat hij niet bij een ingooi onverhoeds uit zijn handen glipt. Iets dergelijks heb ik bij de vrouwen, hoewel plaats genoeg , nog niet gezien. En evenmin, dat een doelpuntenmaakster als blijk van vreugde haar shirtje uittrekt en met een gul gebaar in het publiek werpt. Maar het tournooi is nog niet ten einde...



zondag 3 juli 2011

Toer

De taal is er om communi mee te ceren,
Of om met jargon wat jong te leren,
Maar mijn woordenschat wordt aardig aangevuld,
Met wat door Dijkstra en Ducrot wordt afge-kletst.


U begrijpt het al: voor mij is in taalkundig opzicht een heerlijke tijd aangebroken, want de Tour de France is weer van start gegaan. En het duo Maarten Ducrot en Herbert Dijkstra zorgt niet alleen voor een deskundig en gedetailleerd commentaar en laat zich niet zelden tot nog nooit uitgekomen prognoses verleiden, maar verrijkt ook de taal. De eerste dag was het al meteen raak. Het startschot had nog maar nauwelijks geklonken, of Maarten wist al te melden, dat één van de ruim 200 renners "heel veel moeite had gehad om zijn benen terug te vinden".  Ik ben ook wel eens iets kwijt, maar dit is me tot op heden nog niet overkomen. Afkloppen.

Joop Zoetemelk
- BBC-pionier - 
Maar zo af en toe ontglipt hem - tussen een complete ploeg, die op z'n kokosnoot lag, door - een aforisme van niet geringe importantie. Want wat te zeggen van : "Alles is perceptie"? Het had van Schopenhauer kunnen zijn. Of Kant (Immanuel, geen Brugs).
Maar laten we eerlijk zijn: het valt ook niet mee om uren achtereen vanuit een weinig comfortabele positie zinnige dingen te zeggen over een volstrekt onzinnige gebeurtenis. Dat is een hele toer. De dagelijkse huisvesting van de honderden Tour-verslaggevers heeft nog het meeste weg van een legbatterij. Al kunnen de journalisten, die zich (volkomen terecht) vaak als (pluim)vee behandeld voelen, er nog wel hun ei kwijt.
Het was de commentatoren ook opgevallen, dat zich onder de renners een vegetariër bevond (voor de liefhebbers: de Amerikaan Zabrinskie). Dat kon toch niet? Zonder vlees geen presentatie. Joop Zoetemelk had altijd een stuk vlees bij zich en wel een biefstuk. Hij zát erop. Welk doel dat diende, weet ik niet precies. Volgens sommigen voorkwam hij daarmee zadelpijn, maar volgens mij was dit de voorloper van de mobiele barbecue. Al moet ik zeggen, dat ik hem nooit een biefstuk heb zien éten. Maar op zijn biefstuk zat hij kennelijk op rozen.


Fred Rutten
- artistiek beleid - 
 Zelf ben ik trouwens ook vegetarier en zat laatst met een behoorlijk probleem in mijn maag, toen ik vlinders in mijn buik had.


Over naar een andere tak van sport, die velen bezig houdt: voetbal. Uit betrouwbare bron heb ik vernoemen, dat Fred Rutten (de oudste broer van de premier; Fred heeft sinds kort een n aan zijn naam toegevoegd omdat hij niet steeds aan die familieband herinnerd wil worden) is met zijn gloeilampenclub op de artistieke toer gegaan. Misschien wel uit protest tegen het kunstbarbarisme bevorderende beleid van zijn broer en consorten heeft hij een pianist als vleugelspeler gecontracteerd.


Al gehoord, dat politiek Den Haag meer Nederlandse muziek op Radio 2 wil? De eerste stap op weg naar een staatsomroep. PvdA en CDA schijnen al een compromis bereikt te hebben over een gemeenschappelijk strijdlied: "Voortwaarts Christenstrijders". Jammer eigenlijk, dat er toch nog één verschil is tussen een trolleybus en een politicus: een trolleybus stopt, als hij de draad kwijt is.