Putters

Je hoeft geen ornitholoog te wezen om vogelliefhebber te zijn. Mijn buurman is bijvoorbeeld zo'n vogelliefhebber en sinds ik hem ken heeft hij al heel wat af- en uitgevogeld. Toegegeven: hij is zelf ook een wat vreemde vogel, maar hij heeft toch maar mooi ontdekt, dat de vink de enige vogelsoort is, waarbinnen op uitgebreide schaal blindheid voorkomt. Misschien een wetenschappelijke toevalstreffer, maar toch....
Tot de familie der Vinken behoort ook de putter, en daarvan tref je in de natuur, zoals van elke diersoort, mannetjes en vrouwtjes aan. De mannetjesputter heeft echter de meeste bekendheid gekregen, omdat dat ook een vrouwtje kan zijn. Zeg maar rustig: vrouw. Hoe dat biologisch nou precies zit, weet ik ook niet, maar taalkundig schijnt dat te kunnen. Nu dacht ik, bij het WK voetbal voor vrouwen wel een aantal mannetjesputters bij elkaar te zullen zien, maar niks hoor. Voor het merendeel allemaal frêle vrouwtjes. Als je een mannelijke voetballer zou willen vergelijken met een fregat, dan heeft zijn vrouwelijke collega meer weg van een platbodem.

 

Om de balvaardigheid van de vrouwen een beetje te kunnen volgen, ben ik voornamelijk op de Duitse televisie aangewezen en dan is het even wennen, om het dameselftal met Mannschaft aangesproken te horen worden. Nóg gekker wordt het, als u weet, dat Mannschaft ook nog vrouwelijk is. Kortom: niks vrouwelijks is een man vreemd. En omgekeerd. En ook bij onze oosterburen ontbreekt dus iedere logica in de taal. Maar mij ging het dit keer eigenlijk meer om het vaststellen van eventuele verschillen tussen het mannen- en het vrouwenvoetbal. En dat begint al bij de gezangen, die van de tribunes op de actrices neerdalen. Geen Hi ha hondevoer (of iets dergelijks), maar Oh, was bist du schön. Feministen zijn daar eigenlijk niet blij mee en willen ons doen geloven dat er wordt gezongen Oh, was ist es schön, maar ik lees heel aardig lip en heb gisteravond tijdens de wedstrijd Frankrijk-Duitsland overduidelijk kunnen vaststellen, dat er echt Oh, was bist du schön wordt gezongen. Een beetje denigrerend, dat wel en - zou je denken - een blijk van het feit, dat het damesvoetbal nog niet al te serieus wordt genomen. Doch de tribunes waren goed gevuld (in tegenstelling tot de shirtjes van de meeste speelsters; dus had ik nóg niks aan mijn 3D-tv).

Bij regenachtig weer wil het nog wel eens voorkomen, dat een speler van het mannelijke soort de bal onder zijn shirtje verbergt, niet om er stiekem mee naar huis te gaan, maar om de bal af te drogen, opdat hij niet bij een ingooi onverhoeds uit zijn handen glipt. Iets dergelijks heb ik bij de vrouwen, hoewel plaats genoeg , nog niet gezien. En evenmin, dat een doelpuntenmaakster als blijk van vreugde haar shirtje uittrekt en met een gul gebaar in het publiek werpt. Maar het tournooi is nog niet ten einde...