Spel

"Ach meneer, jonge kinderen drínken te veel en ouderen bewégen te weinig. Ik heb het altijd al gezegd: het drankprobleem begint al aan de moederborst. Niet dan?"
Ik knikte instemmend, want er leek me weinig ruimte voor tegenspraak.
"Maar gelukkig kan ik m'n arm in ieder geval nog goed bewegen, want als dít niet meer lukt, is voor mij de lol er af". En demonstratief nam hij het voor hem staande  glas en bracht het langzaam naar zijn mond.
"Zonder smeermiddel loopt de boel bovendien vast", lichtte hij toe.
"En hoe is het met de rest van de scharnieren gesteld?" vroeg ik belangstellend.
'Niet best, maar gelukkig kan je bij deze hobby blijven zitten", zei hij, terwijl hij zijn glas in de hoogte hield. "De knieën vertikken het. Iets van frambose of trombose of zoiets".
"Artrose", veronderstelde ik.
"Kan óók wel. In ieder geval piept en kraakt het daar".
"Geen hulptroepen beschikbaar?"
"M'n vrouw is overleden en m'n kinderen zouden me het liefst in een tehuis opbergen. Maar voorlopig red ik me nog wel, nietwaar Helga? Mag ik er nog eentje?".
De met Helga aangesprokene bleek niet de uit de kluiten gewassen vrouw, die de drankverstrekking bestierde, maar een klein vrouwtje, vermoedelijk nog net aan de goede kant van de zestig, dat een paar tafeltjes verder met een kruiswoordpuzzel zat te worstelen.
"M'n buurvrouw", verklaarde de man. "Ze houdt me een beetje in de gaten".
"Is dat nodig dan?"
"Of dat nodig is", mengde de vrouw zich nadrukkelijk in het gesprek. "Laat hem maar schuiven. Met Kees hoef je heus geen medelijden te hebben hoor. Z'n knieën doen het misschien niet zo best meer, maar de rest funktioneert nog uitstekend".
"Helga... Straks maak je die meneer nog nieuwsgierig".
"Die meneer mag best weten, wat je allemaal nog kunt. Maar vertel me eerst even: een berg op Kreta.. drie letters.."
"De Mount Everest".
"Past niet".
"De Holterberg dan".
"Is ook nog te groot".
"Dan zal het de Ida wel wezen. Méér bergen ken ik niet".
"Bergen-aan-Zee ken je toch wel? Maar Ida zal wel goed zijn. Kom Kees, we gaan. We laten de ballen nog even rollen".

En veel minder moeizaam dan ik dacht verliet hij met Helga het café. Niet veel later trof ik ze aan op een door dikke beuken omzoomde laan, helemaal verdiept in hun jeu de boules.
"Wie wint er?" vroeg ik.
"Zij. Ik kan er eigenlijk geen bal van".