Café

Toen ik het café binnen ging, trof ik de man, die ik een kwartiertje daarvoor de weg naar de plaatselijke parfumerie had gewezen, aan de bar aan, in druk gesprek met een niet onaantrekkelijke vrouw.
"Uw man heeft in ieder geval wel smaak", hoorde ik hem op licht uitdagende toon zeggen.
"Dat heeft ie inderdaad. Maar hoe wéét u dat? Kent u mijn man soms?"
"Daar hoef ik uw man niet voor te kennen", zei hij met een - zo te zien - onbegrepen glimlach.
 Onwillekeurig moest ik even denken aan wat ik hier onlangs op de binnenkant van de wc-deur had gelezen: "Hoe blonder het blondje, hoe ronder het kontje". Al wordt de mate van blondheid meestal in verband gebracht met andere kwaliteiten, of juist het ontbreken ervan.
"Dan vind ik het helemáál knap, dat u dat weet", zei de vrouw met ongeveinsde verbazing.
"Och..."
"Piet, geef mij nog maar een Spa rood"
"Doe mij maar een Christoffel Blond. En dit rondje is voor mij", sprak de man met een laatste sprankje hoop.
"Oh, doe dán maar een advocaatje, Piet. Ik hou namelijk van advocaat", lichtte zij toe.
'Dat komt dan mooi uit, want ik bén advocaat".
"Oh ja? Wat leuk. Ik heb nog nooit met een echte advocaat gesproken. Ik dacht, dat advocaten altijd een toog droegen, maar u..."
"Toga. Maar aan de toog draagt een advocaat zelden een toga".
"Draagt u 'm alleen thuis?"
De man stond op, liep naar mijn tafeltje en legde een bankbiljet voor mijn neus, ruim voldoende om zijn schuld aan de kastelein te voldoen.
 "Wilt u zo vriendelijk zijn, om straks even voor mij te betalen. De parfumerie heb ik niet zo gauw kunnen vinden. Maar goed ook. Prettige avond nog". En bijna geruisloos verliet hij het café.