De zoektocht van een boer naar een geschikte vrouw blijft kennelijk een (volks)vermakelijke bezigheid. Miljoenen mensen vinden het blijkbaar leuk om dat gestuntel van de boer vanuit de luie stoel en met waarschijnlijk het nodige leedvermaak aan te zien. Als boer zou ik me doodschamen om mij bij het zoeken van een partner door hulpverleners als De Mol bij te laten staan. Maar ik ben dan ook geen boer, en evenmin zoekende.
Ooit was het gebruik om de levenspartner in eigen sociale of beroepskring te zoeken. En te vinden. Maar die tijden zijn voorbij en ook een boer wil meer, ook al heeft hij daarbij kennelijk hulp nodig. Misschien omdat hij zich buiten zijn eigen leefgemeenschap wat moeilijk verstaanbaar weet te maken. Of nog onvoldoende van de hoed en de rand weet en altijd heeft gedacht: Gooi maar in m’n pet.
Een neger is een ander getinte medemens geworden, een werkster een floormanager of interieurverzorgster, maar een boer is een boer gebleven. Ook in het kaartspel Als ik zit te bridgen en er wordt een boer op tafel gelegd, hoor ik de tegenpartij bijna automatisch zeggen: “Doe daar het vrouwtje maar op”. Niet voor niets maken emancipatoire wereldverbeteraars zich zorgen over het feit, dat in het kaartspel de boer boer is gebleven en de vrouw vrouw, terwijl de man tot heer of koning is verheven. De schakers hebben de vrouw wat meer eer bewezen en haar tot dame of zelfs koningin benoemd, al blijven sommige handelingen in terminologisch opzicht wat dubieus. “Dame slaat paard” is in het schaakjargon heel gewoon, om over “Raadsheer neemt koningin” maar te zwijgen.
Maar een boer blijft altijd boer. Al zou hij wat mij betreft best agriculturele medewerker of zelfs deskundige genoemd mogen worden, zover het althans een landbouwer betreft. Maar zo’n titel moet je natuurlijk wel verdienen. En je niet door het volk laten uithuwelijken…..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten