Een jonge vrouw uit Noord-Scharwoude,
Sloeg voor haar rijbewijs cum laude
En trots haar echtgenoot toen gade,
Die meedeed aan een geh-parade.
Over dit in kringen van wandelaars en homofielen inmiddels alom bekende gedichtje blijkt enig misverstand te bestaan, met name over de laatste regel en tevens het laatste woord. Heeft het gedichtje betrekking op een groep vrolijke jongens en meisjes, dan kan er beter worden gesproken over een gay-parade. Hier echter gaat het om iemand, die meedoet aan een wandeltocht, een geh-parade. Geh is afgeleid van het Duitse gehen, dat gaan, lopen, wandelen betekent.
De handleiding bij dit gedicht geeft gebruikers in overweging om – indien gay-parade van toepassing is – het woordje echtgenoot in de derde regel te vervangen door een passender relatiebegrip.
-----
Het bovenstaande was nog maar nauwelijks in digitale druk verschenen of mijn waakhond belde. Nee, niet mijn Shar Pei. Die waakt nog niet en belt bovendien alleen in het Duits.
Mijn dochter dus.
- Pap, wat schrijf je toch weer een rare gedichtjes. Daar snapt toch niemand wat van. En als ze het wel snappen, vinden ze er niks aan.
- Ach, een mens wil wel eens wat kwijt. Er zijn nu eenmaal zaken, die je niet bij, onder of in je moet houden. Daar moet je vanaf. Zo simpel is het.
- En dan zadel je een ander er maar mee op?
- Och, misschien vindt toch nog iemand het leuk.
- Kan het me nauwelijks voorstellen. Ik kwam trouwens ergens nog een alternatief Oud-Hollands Sinterklaasversje tegen. Had zomaar van jou kunnen zijn.
- Laat maar eens horen dan.
- Wacht even…. ja, hier heb ik het:
Ik hoor de wind gaan door de bomen,
En ook in huis waait soms een wind.
Die zal wel van een petomaan af komen,
Dat begrijpt zelfs nog een kind.
- Heb je niks leukers, Ger?
- Ik dacht nog wel, dat je dit aardig zou vinden.
- Wat ken jij je vader toch slecht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten