Mijn dagelijkse wandelingen met de hond beginnen vrucht af te werpen. Niet alleen heb ik inmiddels aardig wat hondenmerken leren kennen, maar ook de bijbehorende mensen beginnen enige vorm en inhoud te krijgen. Zo ontmoette ik gisteren een politicus van tot nu toe onbesproken gedrag. Die zijn er haast niet meer. Nu was het gisteren weliswaar zondag en betrof het bovendien een politicus van lokaal niveau, maar toch… Ik moest even denken aan het bordje, dat ik onlangs tijdens een wandeling langs het huis van Angela Merkel op haar voordeur aantrof:
Een hond houdt je wel in conditie, bezorgt je tal van sociale contacten (al moet het kaf nog van het koren worden gescheiden) en geeft je ook wat aanspraak, ook al zegt hij meestal weinig terug. Toch ben ik eigenlijk nooit zo’n wandelaar geweest.
Ik houd niet zo van lopen,
Ik ga liever op de fiets.
Ik ben derhalve anti-lope,
Neem de Gazelle en verder niets.
Maar die situatie is dus inmiddels enigszins veranderd. Vorige week heb ik zelfs een voettocht door Drente gemaakt, was er toevallig getuige van hoe iemand moeiteloos zijn hunebed stond op te maken en vond ook nog een heel ander teken van leven:
Diep in de Drentse bossen,
Zit een meisje kant te klossen,
En als het werk’lijk moet,
Klost zij van kant haar ondergoed.
Maar ook in Brugge, bij de Vlaam,
Klost men kant, en zeer bekwaam.
Men maakt er zelfs, en met de hand,
Complete mensen helemaal van kant.
Maar loopt daarna als straf
De kantjes er weer af.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten