Deze weblog beoogt niet meer (en ook niet minder) dan een proeftuintje te zijn, waarin wordt geëxperimenteerd en gejongleerd met taal, zowel in proza als in poëzie. Neemt u de inhoud niet altijd even serieus: Wahrheit und Dichtung kunnen mijlenver uiteen liggen, maar soms ook verrassend dicht bij elkaar.

En schroomt u vooral niet om te reageren: rebekking@gmail.com


dinsdag 3 mei 2011

De lucht in

De kans om de Moezel eens vanuit de lucht te bekijken, krijg ik niet iedere dag, dus toen ik heden onderweg een vliegschool tegen kwam heb ik gauw de fiets aan de kant gezet en me ingeschreven voor een spoedcursus vliegen-in-een-watervliegtuig. Het lestoestel ziet u hierbij afgebeeld. Ik had het geluk, dat de school was gevestigd aan het begin van een tamelijk lang en recht stuk van de Moezel, wat voor een behoorlijke "aanloop" bij het opstijgen wel zo prettig is. Ik had evenwel de pech, dat het een éénpersoonstoestel betrof en je moest niet het formaat van een wijlen Hazes of Vonhoff hebben om er nog in te kunnen passen. Bij de lesschool stond een heuse verkeerstoren, van waaruit ik op duidelijke en zakelijke wijze mijn instructies kreeg.

Ik dobberde al gereed voor vertrek, toen ik aan het einde van de startbaan een rondvaartboot uit Traben-Trarbach zag naderen. Dat kwam mooi uit, want het leek me zowel voor mij als voor de toeristen op die boot een heel aparte belevenis om vlak voor het druk bezette schip het luchtruim te kiezen, nagestaard door voornamelijk verraste landgenoten. Maar helaas, ik kreeg geen toestemming om al te vertrekken. Pas toen ook nog een tanker uit Zwijndrecht was gepasseerd en om de bocht verdwenen, kreeg ik groen licht en weldra vlogen campers, caravans, kerktorens en wijnstokken met steeds grotere snelheid langs me heen.

En juist toen ik me zorgen begon te maken over een wel heel snel op mij afkomend Weingut kreeg ik het commando om de handeling te verrichten, die me in een mum van tijd tot ver boven het water, het land en het volk zou verheffen. Smaller en smaller werd de Moezel onder me, hoogteverschillen waren op de grond al niet meer te zien en voor ik er goed en wel erg in had, zag ik het naar mij genoemde Rolandseck onder mij door glijden. Wat een rust hier boven. Ik dacht aan Hendrik Tollens (1780-1856):

Waar Maas en Waal te zamen vloeit,
En Gorkum rijst van ver,
Daar heft zich op den linker zoom,
En spiegelt in den breeden stroom,
Een slot van eeuwen her.

Ach, wat was op deze hoogte nog helemaal het verschil tussen Maas & Waal enerzijds en Rijn & Moezel anderzijds. En tussen slot Loevestein (u weet wel: van die boekenkist) en Ehrenbreitstein? Alles wordt zo betrekkelijk, als je tot grote hoogte bent gestegen. Kon ik hier maar altijd blijven. Maar ja, mijn weblog.....

Rolandseck

Geen opmerkingen:

Een reactie posten