Deze weblog beoogt niet meer (en ook niet minder) dan een proeftuintje te zijn, waarin wordt geëxperimenteerd en gejongleerd met taal, zowel in proza als in poëzie. Neemt u de inhoud niet altijd even serieus: Wahrheit und Dichtung kunnen mijlenver uiteen liggen, maar soms ook verrassend dicht bij elkaar.

En schroomt u vooral niet om te reageren: rebekking@gmail.com


maandag 16 mei 2011

Grenzen

Van de zeven drielandenpunten, die Duitsland telt, heb ik er nu vier gehad. Voor het vijfde zal ik bij Bregenz het water van de Bodemsee op of in moeten, maar geen moeite is me te veel om de sensatie te kunnen ervaren, met een eenvoudige lichaamsbeweging me in een oogwenk door drie landen te kunnen begeven. Wellicht komt mijn belangstelling voor drielandenpunten ook voort uit de wens om te willen ervaren, hoe vroegere veroveraars zich bij hun talrijke usurpatiepogingen zich moeten hebben gevoeld. Maar grenzen in het algemeen hebben me altijd al geboeid. Tenslotte heeft men er vanaf het eerste tot het laatste levensjaar mee te maken. Eerst zijn het anderen, die de grenzen van je mogen en kunnen bepalen en de piketpaaltjes plaatsen, maar  het is de mens eigen om iedere grens, die hij ervaart en die in feite tevens een beperking is, te verleggen of - als het even kan - te overschrijden. Is het niet goedschiks, dan soms maar kwaadschiks. Het is geen mens, die niet af en toe de bakens wil verzetten. Al was het maar om zichzelf wat meer (speel)ruimte of lucht of mogelijkheden te verschaffen.

Inmiddels zijn de binnengrenzen van de Europese gemeenschap vervallen en is de lol van een heleboel dingen eraf. Wat genoot ik vroeger niet van die spannende smokkelverhalen. En ik herinner me nog goed, hoe ik als kind, toen ik nog in Dinxperlo woonde, toverballen over de grens smokkelde voor mijn vriendinnetje in Süderwick.

Misschien zijn het wel die nostalgische overwegingen, die de belangstelling voor alles wat met grenzen, piketpaaltjes en bakens te maken heeft, in mij wakker heeft gehouden. En wie heeft er géén behoefte, zo nu en dan eens zijn eigen grenzen te verkennen. Want grenzen zijn er in vele soorten. Van het kunnen, het willen en het mogen. Op alle denkbare levensgebieden.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten