Juist toen ik bezig was, een glaasje in te schenken,
Om in alle rust mijn leven eens te overdenken,
Bekroop mij onmiskenbaar een gevoel van Sturm und Drang,
Ook al ontging mij wel de onderlinge samenhang.
Van het ontbreken van die onderlinge samenhang ben ik overigens niet meer zo zeker, nu ik mij een causerie voor de Franse radio herinner over de Sturm- und Drang-periode. Want een Fransman is volstrekt niet in staat om de ng uit te spreken, zoals wij en ook de Duitsers dat doen, doch maken er een k van. Sturm und Drank dus. Als ik het niet dacht…
Trouwens, over drank gesproken. Deze niets aan duidelijkheid te wensen overlatende bekentenis kwam ik onlangs onderweg tegen op een Duits wijnvat:
Wenn Muttermilch war wie Schweigener Wein,
Möcht ich ewig ein Säugling sein.
Jong geleerd, oud gedaan. Maar met of zonder verband tussen alcohol en kunst: terwijl ik ontspannen in het gras temidden van made- en andere liefjes ins blaue hinein lag te staren, vroeg ik me af, of niet iedereen wel eens één keer in zijn leven de top wil bereiken. Van de maatschappelijke ladder was me dat nooit gelukt, maar misschien dan van de berg, die uitnodigend, ja zelfs uitdagend voor mij lag. Eén van het type “buitencategorie”, zoals dat in wielerjargon heet. En voor ik het zelf goed en wel besefte, had ik de stoute en tevens mijn bergschoenen aangetrokken en was ik aan de klim begonnen. Misschien toch ietwat overmoedig, want:
De vegetatie werd steeds schaarser,
En mijn gelaatstint immer paarser.
Maar heb je dan de top bereikt,
En je tevreden naar beneden kijkt,
Dan komt het treurige besef al vlug:
Je kunt helaas alleen maar terug.
Eenmaal boven zag ik weer de vliegtuigen, die mooie witte strepen trokken. Eén zwarte streep was erbij. Vermoedelijk een remspoor. En ik dacht aan de mensen, die misschien toen net een spelletje scrabble aan het spelen waren…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten