Deze kille en regenachtige dag lijkt me uitermate geschikt om eens wat hartverwarmende post te behandelen. Post dus, die het hart verwarmd, al zal je de mensen de kost moeten geven, die de voorkeur geven aan de spelling hardverwarmend (en hardverscheurend), zoals in het amusante boekje Aarsrivalen, scheldkarbonades en terminale baden van Ewoud Sanders over “taalinfecties” valt te lezen. Blijkens een inventarisatie op Internet en in kranten hebben Nederlanders de meeste moeite met het woord origineel. Dat wordt veelvuldig geschreven als orgineel. Grote problemen hebben we ook met barbecue, dat men regelmatig als barbeque in kranten en op het Internet tegenkomt.
Omdat wij nogal gemakkelijk en veelvuldig woorden uit een andere taal overnemen, vallen in die categorie dan ook de meeste en vaak uiterst amusante verhaspelingen te constateren, met name in de culinaire sector. Daar moet wijn regelmatig antichambreren, krijgt men appelcompost voorgeschoteld of vindt men zelfs een tamponade (in plaats van tapenade) op zijn bord. Eet smakelijk.
Terug naar de ontvangen post, die ik met een beetje goede wil zelfs best hardverwarmend zou durven noemen, maar dan hard in de betekenis van snel. Volgens sommige puristen is dat geen correct Nederlands. Ik heb menigmaal iemand door een ander op de vingers horen (?) tikken, toen hij zei: “Je rijdt te hard”. Dat zou moeten zijn: “Je rijdt te snel”. Mijn tot Miep gepersonificeerde navigatrice gaat dit taalkundige probleem zorgvuldig uit de weg, door mij te corrigeren met de volzin “U rijdt boven de maximum snelheid”.
Ik word helemaal gek van dat mens, maar zal de taalkundige kant ervan eens aan de redactie van Onze Taal voorleggen, want ik weet het niet. Je spreekt toch ook over “hardrijden op de schaats”. En hoe zit het dan met iemand, die hardleers is. Dat is toch iemand, die (iets) niet zo snel leert of wil leren. Terwijl we net hebben vastgesteld, dat hard eigenlijk juist snel betekent…. Wie het weet mag het zeggen.
Van een huisschilder uit het kunstenaarsdorp Bergen (NH) ontving ik het volgende gedichtje. Hij schreef er niet bij, of hij de tekst zelf had aangebracht, dan wel in de buurt van (toepasselijker kant het niet) het kuuroord Freudenstadt op de bewuste boom had aangetroffen.
In een Zwarte Woudse beukenbast,
Stond in schuin en sierlijk schrift gekrast:
“Hier werd, door dadendrang gedreven,
Gewerkt aan een nieuw mensenleven.
Het werd tenslotte Elly van der Kwast”
Een trouwe lezeres vroeg, waarom ik nooit eens iets schrijf over mijn zoon (Arnold), maar wel regelmatig de gesprekken met mijn dochter (Gerda) hier weergeef. Die ze overigens heel vermakelijk vond, maar zich soms toch een soort voyeur voelde. (Ik weet niet of er een vrouwelijk equivalent voor voyeur bestaat. Misschijn zijn er wel helemaal geen vrouwelijke voyeurs. Of laat de taal het ook hier weer afweten, want hoe noem je nou bijvoorbeeld een vrouwelijke kwajongen, of majoor? Een majorette? Of een maître d’hotel? Een maîtresse? Dan wel een kabouter?). Ik heb het mailtje van de lezeres maar doorgestuurd naar mijn zoon, met alle gevolgen van dien, want vrouwelijke belangstelling laat hem meestal niet onberoerd en zet hem altijd wel tot enige vorm van activiteit aan. Wat misschien ook wel de bedoeling van mijn lezeres was. Ik houd u in ieder geval op de hoogte, voor zover de betamelijkheid me dat tenminste veroorlooft.
Een hele lijst met vragen betreffende uiterlijk, gewoonten en liefhebberijen van mijn dochter, afkomstig van een boswachter uit Urk heb ik op uiterst creatieve wijze, zij het niet geheel conform de waarheid beantwoord. Ongetwijfeld in de geest van Gerda. Hoop ik.
Verder nog wat vragen en opmerkingen ontvangen over mijn soms wat lange en moeilijke zinnen, mijn burgerlijke staat en mijn politieke en nog wat andere, hier verder niet met name te noemen voorkeuren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten