Deuk

Mijn rijvaardigheid is zodanig, dat ik al enkele tientallen jaren een verzekeringspremie betaal, waarvoor ik nog nooit een tegenprestatie heb hoeven verlangen. Ik ben dan ook zo langzamerhand heel bekwaam geworden in het rijden door oranje (geel, als u wilt) licht en wel op een zodanige wijze, dat ik het verkeerslicht uit mijn ooghoeken nog net op rood zie springen. Dat is altijd goed gegaan en heeft me ook nog nooit een boete opgeleverd. Maar de aardigheid is dáár inmiddels een beetje af.
Om de spanning er toch in te houden, ben ik sinds gisteren aan een nieuwe variant begonnen en ik mag u wel verklappen, dat dat ongetwijfeld tot spectaculaire resultaten zal gaan leiden. En ik beschouw het bovendien als een prikkelende uitdaging om voortaan zodanig door een rood licht te rijden, dat ik het uit mijn ooghoeken nog net op groen zie springen. Dat vereist aanmerkelijk meer oefening. En het verloopt niet altijd vlekkeloos.
Zo kon het gebeuren, dat ik al meteen bij mijn eerste poging op een grote kruising oog in oog kwam te staan met een mijn weg kruisende automobilist.
"Ik was eigenlijk te laat", gaf hij toe, "want ik heb het licht nog royaal op rood zien staan".
"Hé, da's grappig, want ík was juist te vroeg. Ik heb het licht niet op groen zien springen", moest ik erkennen.


Kijk, dat zijn nou van die leuke en onverwachte ontmoetingen, die het leven een beetje glans geven. We lagen dan ook allebei in een deuk.