Inspiratie

F.Abrahams: geïnspireerd

Het geeft mij steeds weer een voldaan gevoel als ik andere mensen tot creativiteit weet te inspireren. Ditmaal was Frits Abrahams, columnist van de NRC zo fortuinlijk om dat lot te mogen ondergaan. Op woensdag 2 februari j.l. meldde ik hier in "Gesprek", hoe mijn dochter Gerda mij liet kennismaken met de muzieksite Spotify en alle voordelen en geneugten daarvan. En ja hoor, twee dagen later liet ook Frits Abrahams zich op dezelfde wijze door zijn dochter overtuigen en verrassen en deed daar uitgebreid verslag van in zijn column "Een programmaatje op de computer" op de Achterpagina van de NRC d.d. 4 februari. Dus de NRC meteen maar even van deze komische coïncidentie in kennis gesteld. Bijgaande foto heb ik van de NRC geleend, zoals de NRC het idee voor de column van mij heeft geleend. De ene collegiale dienst is de andere waard, nietwaar? Tenslotte heb ik zelf ook jarenlang voor de NRC geschreven, zij het meestal op andere pagina's.


Vanmiddag twee politiemannen aan de deur gehad. Of ze mijn wapenvergunning even mochten zien. Ik zei, dat ik geen wapen had en dus ook geen vergunning, maar daar waren ze nog niet zo van overtuigd. Uit mijn weblog hadden ze een andere indruk gekregen. Of ze even binnen mochten komen. Dat mocht. Twee keurige jongens van een jaar of 25, van wie er één de inburgeringscursus met groot succes moet hebben gevolgd. Onberispelijk in het uniform. Ze hadden het zelf niet gelezen, maar een collega meende toch uit de tekst begrepen te hebben, dat ik hoogstwaarschijnlijk een Walther zou hebben. En nóg een wapen, waarvoor ik zelf dacht, geen vergunning nodig te hebben, maar dat wensten de agenten liever zelf vast te stellen.
- Om met het laatste te beginnen: wat is dat voor een wapen?
- Als uw collega mijn blog goed heeft gelezen en ook nog een beetje  fantasie heeft en tussen de regels door kan lezen, kunt u wel raden, wat voor wapen dat is.
- We hebben toch liever, dat u het zelf zegt.
- Ergens heeft het iets met een pijl-en-boog te maken...
- Meneer, we gaan er geen spelletje van maken. Is het een automatisch wapen?
- Nee, zo zou ik het zeker niet willen noemen.... gelukkig niet.....
Terwijl de vragensteller zich op Noordafrikaanse wijze kwaad begon te maken, vertoonde zich op het gelaat van de ander een steeds breder wordende glimlach. Hij fluisterde zijn collega vervolgens wat in het oor. De ingeburgerde keek de ander verbaasd en niet begrijpend aan, maar zei niettemin:
- Goed, gaan we over op het andere wapen, de Walther. Heeft u een Walther?
- Nee, wat zou ik ermee moeten?
- Wat dacht u zelf? Schieten natuurlijk....
- Maar ik heb niets of niemand om op te schieten.
- Dat schiet niet op, mompelde de andere agent.
En dat dééd het ook niet.
We hebben nog wat gekeuveld over het nieuwe dienstwapen van de politie en over macht en gezag. Ik gaf - overigens pas nadat zij ervan overtuigd waren, dat ik geen wapen bezat - te kennen, dat de politie veel macht maar weinig gezag had, maar de beide dienders waren juist van het omgekeerde overtuigd. Ik heb het maar zo gelaten, al moest ik wel even denken aan een op rijm gezet voorval in een andere provinciestad:


Laatst zag ik in de binnenstad van Zwolle
Een bejaarde achter een rollator hollen.
Hij bevond zich ken'lijk op het dievenpad,
En werd nagezeten door de Hermandad.


Want al is des grijsaards grijpkans groot,
De weerstand, die hij nochtans bood,
Mocht strijdlustig en voorbeeldig heten
Voor wie met hem in "Huize Avondrood"
Hun laatste levensjaren sleten.


Maar al met al mag mijn weblog zich kennelijk in de belangstelling van pers en politie verheugen. Dat kan geen kwaad.