Achterklap

Zodra het volk is uitgekeken op  "Boer zoekt vrouw" (wat voorlopig nog wel niet het geval zal zijn), ligt er in Hilversum een nieuw programma klaar: "Vrouw laat boer". Ik heb er gisteren een proefuitzending van mogen bijwonen. Hoewel aan het populaire datingprogramma toch wel een dubieus agrarisch luchtje zit, was men aanvankelijk van plan om de komende jaren bij wijze van follow-up zo'n tot stand gekomen boer-vrouw-relatie in beeld te brengen onder de titel "Vrouw laat boer het achterste van haar tong zien", waarin de vrouw zich op een openhartige wijze bloot zou geven over haar ervaringen. Zeer geschikt dus voor televisie en boven de 18 (thans 12). Maar de titel werd te lang en dus onbruikbaar bevonden. Een suggestie, om de naam van het programma in te korten tot "Vrouw laat boer haar achterste zien", werd niet serieus en bovendien nog te lang gevonden, zodat men uiteindelijk uitkwam op "Vrouw laat boer". Van de oorspronkelijke titel is dus niet veel meer overgebleven en van de aanvankelijke opzet evenmin. Het is nu een spelletjesprogramma op de radio geworden, waarbij de luisteraar betrokken wordt. Een beetje te vergelijken met "Nootschieten" in het lunchprogramma van de AVRO op Radio 4. Daar mag de luisteraar aan de hand van een uiterst kort muziekfragmentje raden, van welke componist en uit welk werk dat 1 seconde durende fragmentje is. Bij "Vrouw laat boer" mag de luisteraar zeggen, welke boer bij welke vrouw hoort. Dus het is zaak, om nu al goed bij "Boer zoekt vrouw" op te letten.
Bij de proefuitzending was ook een onderweg zijnde automobilist als luisteraar betrokken. Hij dacht, dat hij een klapband had.
Als de formule van "Vrouw laat boer" aanslaat, zullen de plannen voor een vervolg daarop snel worden uitgewerkt. U begrijpt het waarschijnlijk al. We komen dan in de sfeer van de petomanie terecht. U hoeft niet op te zoeken wat dat betekent, want ik schreef er jaren geleden al een gedichtje over onder de titel "De petomaan". Wat een petomaan is, blijkt gauw genoeg.


Zij ging met alle winden mee,
Paste zich steeds flexibel aan,
En liet zich dan ook heel gedwee,
Verleiden door een petomaan.


Alles werd plots stormachtig en opwindend
Want het leven met een petomaan
Vereist nu eenmaal onverbindend,
Een goed gehoor- en reukorgaan.


Zij kende weldra zijn volledig repertoire,
Dat hij haar zelfs in bed liet horen.
Zij maakte geen bezwaar,
Doch minde naar behoren.


Maar toen bij 't intiem verkeren,
Hij het eens durfde wagen,
Zijn geurige geluid te produceren,
Begon zij zich toch af te vragen


Of zo'n bezeten petomaan
De homo-sex wel kon bekoren.
Want dan krijgt hij - neem dat maar aan,
Pas echt de wind van voren.

G.Flaubert

Ook Hans Dorrestijn heeft eens een gedicht over een petomaan geschreven. Ik zou u graag een link naar zijn visie op deze kunstvorm aanbieden, maar heb die helaas niet kunnen vinden. Niet zo erg overigens, want ik vind mijn gedicht eerlijk gezegd mooier. U ziet: iedere bescheidenheid is mij vreemd, ook al onderschrijf ik van harte, wat Gustave Flaubert eens aan zijn minnares Louise Colet schreef: "Een schrijver moet in zijn werk zijn als God in het heelal: overal aanwezig en nergens zichtbaar".