Natuur & milieu

Toen ik eens voor't eerst een vrouw bezocht,
En voor haar wel vierentwintig rozen kocht,
Is het mij toch waarlijk overkomen,
Dat me dat niet in dank werd afgenomen.


Nu, diverse decennia later, denk ik met een glimlach terug aan dit voorval. Maar toen zat ik er toch behoorlijk mee in m'n maag. Sta je daar met hoopvolle verwachtingen en een grote bos rozen op de stoep en krijg je meteen na binnenkomst te horen, dat de bloemen niet op prijs worden gesteld, omdat die in de natuur thuishoren en niet in een vaas. Zo dacht ze erover en zo zéi ze het ook. Nee, erg behaaglijk voelde ik me niet en het is dan ook niks geworden. Maar ik hád het natuurlijk kunnen weten, want ze woonde in een zomerhuisje, dat deel uitmaakte van een stevig omheinde verzameling van vergelijkbare huisjes én bewoners, allemaal de naturistische beginselen toegedaan, al heb ik er die avond weinig van gemerkt. Nee, ik ben niet erg aan mijn trekken gekomen.


Aan deze treurige ervaring moest ik denken, toen ik elders een digitale discussie over Valentijnsdag las en een deelnemer openhartig bekende, op zulke (en alle andere) dagen een ander nooit met een bos bloemen te zullen verrassen, om hierboven  gemelde redenen. Zelf neem ik in het vervolg maar kunstbloemen mee. Die zijn weliswaar wat duurder, maar gaan veel langer mee. De noodzaak daartoe heeft zich echter sindsdien nooit voorgedaan.


Het zijn steeds weer de mensen en de menselijke activiteiten op kleine en grote schaal, die flora en fauna én de mensheid zelf bedreigen en zelfs het hele klimaat ontregelen. Het is de mens, die het evenwicht op aarde verstoort. En daar is natuurlijk heel gemakkelijk iets aan te doen. Een beetje radicaal, maar wel heel effectief. Milieugroepen zijn op de goede weg. Ze vergeten alleen, dat iedere verbetering bij jezelf begint. Als ze daar maar van doordrongen zijn, valt binnenkort een grote opruiming te verwachten. En krijgt Nevil Shute toch nog zijn zin.
Voorlopig houd ik het erop, dat God lang geleden wat al te voortvarend in zijn werkplaats bezig is geweest. Net één diersoort teveel gemaakt.
-------------
Bovenstaand stukje had ik nog maar net aan de openbaarheid prijs gegeven of de telefoon ging alweer. Dat kon alleen mijn dochter maar wezen.
- Hoi pa, met Arnold. Nou ken ik je weer. Wat een strijdlust. Een beetje radicaal en zelfs blasfemistisch, maar dat mag ik weg. Ik las je stukje net bij Gerda op de computer.
- Dag Nol, da's lang geleden... Maar leuk, dat je mijn stukje weet te waarderen. Je zus zal er waarschijnlijk wel anders over denken.
- Ja, dat geloof ik wel. Ze rukt de telefoon al bijna uit mijn hand. Hier is ze...
- Hoi pa, is dat echt gebeurd, met die bloemen? Of heb je maar weer wat verzonnen?
- Echt gebeurd.
- Daar heb ik je anders nooit over gehoord.
- Was ook ver voor jouw tijd. Nou.... ver .... maar in ieder geval voor jouw tijd.
- En als je over God spreekt, mag je dat wel eens wat eerbiediger doen. En het bezittelijk voornaamwoord "zijn" met een hoofdletter schrijven. En werkplaats.... Nee pap, niet erg fijntjes....
- En dan heb ik het over de tekenkamer nog niet eens gehad. Want daar wordt ontworpen, wat in de werkplaats in elkaar wordt geknutseld. Bezie de mens en oordeel zelf: veel bijzonders is het niet geworden.
- Nou pap, ik hoor het al. Ga maar weer gauw gedichtjes schrijven over bijtjes en bloemetjes. Daar zal niemand zich aan storen. Als je het tenminste een beetje netjes houdt.
- Ja, met je vader weet je maar nooit....