Nazorg

Nu nog lang niet iedereen is uitgehost,
Ga ik nog even verder met de post,
Voor zover ik mij althans durf wagen,
Aan soms wel héél impertinente vragen.

Maar een antwoord op de vraag, waarom ik toch altijd praat over mijn dochter en niet over onze dochter (want de bereiding geschiedt toch immers altijd door twee mensen) durf ik hier nog wel aan. Zonder hier verder in particuliere en genetische details te treden, kan ik de vragensteller naar eer en geweten mededelen, dat er tenminste vier legitieme redenen zijn om van mijn dochter te spreken. Zonder daarbij iemand te kort te doen. Drie kunt u er zelf zo bedenken en de vierde ís het.

Als je wat wilt zeggen, dan moet dat beter zijn dan wanneer je gezwegen zou hebben. Met die wijsheid steeds in het achterhoofd heb ik u hier waarschijnlijk al heel wat onzin bespaard. Maar al zult u er niet wakker van liggen, ik moet u nu toch even melden, dat ik Kees nooit eerder had gezien, maar vanmiddag voor de derde keer binnen een week tegenkwam. Nu op een zonnig terrasje, waar het uit de wind aangenaam toeven was.
- En Kees, tevreden met de uitslag van de verkiezingen?
- Ach, tien procent van de stemmen... Ik had iets meer verwacht, maar dit is ook mooi. Alleen even niet meer on speaking terms met mijn buurman..
- Slechte verliezer?
- Dat ook. En altijd maar schelden en inhakken op de PVV. Vanmorgen was ik het zat. Ik zeg tegen hem: "Karel, je hebt eigenlijk groot gelijk. Zijn al die PVV-stemmers nu helemaal hartstikke gek geworden om openlijk te laten blijken wat ze denken.... Dat doen ze maar in een democratie, maar niet hier. Wat jij, Karel?" Nou man, je had hem moeten zien kijken. Hij wist eigenlijk niet goed raad met wat ik gezegd had en droop af als een geslagen hond. O zo. Wil je iets van me drinken?
- Kees, je moet maar zo denken: slechte politici worden gekozen door mensen, die niet naar de stembus gaan...
- Daar moet ik even over nadenken....
Er passeerde een stel motorrijders met een minimum aan kledij en hoofdhaar en een maximum aan glimmend chroom op hun voertuigen. Het tafereel deed me denken aan iets, wat ik jaren geleden meemaakte:

Ooit kwam ik in een bar in Neerlands hoge noorden,
Waar je door de bank alleen maar knauwen hoorde,
Een groepje mannen tegen, al een beetje doorgezakt,
En heel druk pratend, zij het wel ietwat bekakt,
Die mij lieten weten, tot de Hell's Angels te behoren,
Ook al hadden zij geen tatoes en geen ringen in hun oren.
Maar even later brak bij mij ineens het inzicht baan,
Dat het om artsen en Health Angels bleek te gaan.

Want ook engelen heb je kennelijk in soorten.
- Oh ja Kees, ik moet je nog de groeten doen van mijn dochter.
- En wie mag je dochter dan wel wezen?
- Gerda.
- Gerda?? Is Gerda jouw dochter?
- Ja, als je het niet erg vindt...
- Nee, erg niet, maar je mag wel eens wat beter op haar letten....